Τις προηγούμενες ημέρες ζήσαμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία πάλι γεγονότα με ομολογητές και μάρτυρες για την πίστη τους, αλλά και με «συμβιβασμένους» κληρικούς και μοναχούς, δηλαδή με αυτούς που λησμονούν τις αρχές και τους ιερούς κανόνες, προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες και υποτάσσονται στον ειδωλολάτρη καίσαρα για λόγους οικονομικού συμφέροντος και εξασφάλισης άνετης και ξέγνοιαστης προσωρινής ζωής.
Ομολογητές είναι όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, οι οποίοι υπό ολοκληρωτικές και αυταρχικές αντορθόδοξες εξουσίες εξακολουθούν να διατηρούν ακέραιη την πίστη τους, και πηγαίνουν τακτικά στην Εκκλησία, διακινδυνεύοντας ακόμη και τη ζωή τους. Πρόσφατα περίπου τριακόσιοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί της Δαμασκού, πρωτεύουσας της Συρίας, ενώ συμμετείχαν στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία δέχθηκαν επίθεση από τζιχαντιστή βομβιστή αυτοκτονίας, που με την είσοδό του στο ναό πυροδότησε γιλέκο εκρηκτικών που φορούσε. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν μαζί με τον βομβιστή 22 χριστιανοί και να τραυματισθούν βαριά περίπου εξήντα, μεταξύ των οποίων ορισμένοι είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Μάρτυρες είναι οι εκτελεσθέντες βίαια από τον ισλαμιστή χριστιανοί. Μεταξύ αυτών και τα αδέλφια Γιώργος και Πέτρος αλ – Μπισάρα, που έπεσαν πάνω στον ισλαμιστή δολοφόνο, θυσιάζοντας τη ζωή τους για να σωθούν οι υπόλοιποι εντός του ναού χριστιανοί. Στον Χριστιανισμό μάρτυρες είναι οι θυσιαζόμενοι υπέρ των συνανθρώπων τους, στο Ισλάμ μάρτυρες είναι οι φονεύοντες συνανθρώπους τους.
Η Συρία είναι χώρα, κατασκεύασμα της Γαλλίας. Αποτελείται από διάφορους κλάδους του Ισλάμ. Κυριαρχούν οι Σουνίτες (65% περίπου του πληθυσμού), μεταξύ των οποίων και οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους. Περίπου 13% είναι οι Αλαουίτες, κλάδος των Σιιτών, οι οποίοι αποτελούσαν την ιθύνουσα τάξη και από τους οποίους προέρχεται η οικογένεια Άσαντ. Οι Χριστιανοί ήσαν περίπου 15%. Πλην των Ελληνορθοδόξων, που ανήκουν στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, υπάρχουν διάφορες ομολογίες χριστιανών (Συρορθόδοξοι, Μελχίτες, Μαρωνίτες, Κόπτες, Αρμένιοι κ.α.), πολλοί από τους οποίους υπέκυψαν στις ποικιλόμορφες πιέσεις και αποδέχθηκαν την ηγεσία και αυθεντία του Πάπα.
Μετά την Αραβική Άνοιξη, το 2011, οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί υφίστανται ποικίλους διωγμούς και βασανιστήρια, κυρίως από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους. Ο Μητροπολίτης Χαλεπίου Παύλος, αδελφός του σημερινού Πατριάρχου Αντιοχείας Ιωάννου Ι΄, απήχθη το 2013 από τους τζιχαντιστές και ακόμη αγνοείται η τύχη του. Το ίδιο έτος απήχθησαν από τους τζιχαντιστές οι μοναχές της πατριαρχικής μονής Αγίας Θέκλας, που βρίσκεται στην περιοχή Μααλούλα, 56 χιλιόμετρα ΒΑ της Δαμασκού. Πολλές επιθέσεις έχει δεχθεί και η επίσης γυναικεία ιστορική Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια, 27 χλμ ΒΔ της Δαμασκού. Και οι δύο μονές είχαν αναπτύξει πλούσιο κοινωνικό, φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο.
Παρά τους διωγμούς, τους φόνους, τις απαγωγές και τα βάσανα οι πολλοί Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί του Πατριαρχείου Αντιοχείας παραμένουν στις εστίες τους. Είναι υπερήφανοι διότι μιλάνε τη γλώσσα που μιλούσε ο Ιησούς Χριστός (Αραμαϊκά) και δηλώνουν ότι οι ρίζες τους είναι βαθιές και δεν πρόκειται με τη θέλησή τους να τις εγκαταλείψουν.
Την ώρα που στη Συρία αναδεικνύονται ομολογητές και μάρτυρες της Ορθοδόξου Πίστεως, στην Ελλαδική Εκκλησία κυριαρχεί η ιεραποστολική αδράνεια, που επιχειρείται να διασωθεί με συχνές μεταφορές ιερών λειψάνων σε ναούς διαφόρων Μητροπόλεων. Το χειρότερο είναι η ταύτιση ή εναρμόνιση των αποφάσεων της εκκλησιαστικής ηγεσίας με την πολιτική παλαιότερα των κυβερνήσεων Τσίπρα και πρόσφατα αυτών του Κυρ. Μητσοτάκη, που θίγουν καίρια θεσμούς, αρχές και κανόνες της κοινωνικής, πνευματικής πολιτισμικής και πολιτικής μας ζωής.
Προσβάλλεται η νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη όταν η Διαρκής Ιερά Σύνοδος εκδίδει για την τιμή των όπλων ένα δελτίο Τύπου κατά λ.χ. του «γάμου» των ομοφύλων, ελαφρά επικριτικό προς την ενέργεια της Κυβέρνησης, αλλά στη συνέχεια ο Προκαθήμενος και οι άλλοι Αρχιερείς της ΔΙΣ συμπεριφέρονται σα να μη συνέβη τίποτε προς εκείνους που προώθησαν τον σχετικό επαίσχυντο Νόμο και τον ψήφισαν… Η ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας εφαρμόζει τη βολική προς την κυβέρνηση αρχή, την καθιερωθείσα από τον Πιλάτο, πως εκείνη εξέφρασε την άποψή της και για ό, τι συμβεί αδρανεί και νίπτει τας χείρας της, γιατί αδυνατεί να άρει τις συνέπειες, που απειλούν το ποίμνιό της.…
Η τακτική της εκκλησιαστικής ηγεσίας να διατηρεί θερμές σχέσεις με τον Κυρ. Μητσοτάκη, ως να μη συνέβη τίποτε αρνητικό για το ποίμνιό της, είναι στην ουσία ως να του δίδει το πράσινο φως, ανενόχλητος από αυτήν, να περάσει και άλλους νόμους, που να οδηγούν στην αφομοίωση των Ελλήνων στον αθεϊστικό και ηδονιστικό τρόπο ζωής και στην ουσιαστική απώλεια της ταυτότητάς τους. Το ευχάριστο για την επιβίωση του Ελληνισμού είναι πως οι πολλοί εκκλησιαστικοί ηγήτορες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του λαού, που αντιδρά πλέον χωρίς αυτούς στη μεθόδευση αφανισμού του, με το ένστικτό του και με συμπαραστάτες αρκετούς κληρικούς και μοναχούς που δεν προσκύνησαν τα είδωλα του μεταμοντερνισμού.
Η απογοήτευση για την αντιμετώπιση του Κυρ. Μητσοτάκη ήρθε αυτές τις ημέρες και από το Άγιον Όρος. Μονές, που φημίζονται για τις δημόσιες σχέσεις που καλλιεργούν, δέχθηκαν τον Κυρ. Μητσοτάκη, σα να μην έχει εκ μέρους του συμβεί τίποτε σε βάρος της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Το χειρότερο γι’ αυτές είναι ότι από τον κυβερνητικό προπαγανδιστικό μηχανισμό προωθήθηκε η εξαγγελία του πρωθυπουργού από τις «αλωθείσες» Καρυές, ότι υπέρ των Αγιορείτικων Μονών θα εκταμιευθούν 100 εκατομμύρια Ευρώ από προγράμματα ΕΣΠΑ έως το 2030. Φάνηκε έτσι ότι η συνείδηση των υπευθύνων των Μονών εξαγοράστηκε.
Η μία αντίληψη, της ελαστικής συνείδησης, είναι πως είτε το θέλουν οι Μονές είτε όχι, είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος και δεν θα ήταν πρέπον να υπάρξει άλλη αντιμετώπιση. Η άλλη, της συμφεροντολογικής συνείδησης, είναι πως οι Μονές έχουν ανάγκη τα εκατομμύρια Ευρώ για την συντήρησή τους και έπρεπε να συμβιβασθούν με την επίσκεψη, έστω και αν αντιλαμβάνονται ότι στη δύσκολη θέση που πολιτικά βρίσκεται ο Κυρ. Μητσοτάκης θέλησε να εκμεταλλευθεί το ταξίδι του στο Άγιον Όρος, που ασκεί θετική επιρροή στον Ελληνισμό και ιδιαίτερα τους Έλληνες της Μακεδονίας και της Θράκης.
Βεβαίως και οι δύο αντιλήψεις είναι εκτός Ορθόδοξης εκκλησιολογίας. Είναι περισσότερο αντιλήψεις μάνατζμεντ. Οι Αγιορείτες, για να διατηρήσουν την υπόληψη που διαθέτουν στους Ορθόδοξους Χριστιανούς θα έπρεπε να τηρούν τα όσα αποφασίζουν και να μη συσχηματίζονται με τους άρχοντες του αιώνος τούτου (Ρωμ. ιβ΄ 2). Δεύτερον η πατερική παράδοση και η εκκλησιαστική ιστορία διατηρεί τη μνήμη ως Αγίων εκείνων των Πατριαρχών και μοναχών που δεν υπέκυψαν στις θελήσεις και στις διαταγές αυτοκρατόρων και κατακτητών, αλλά υπέστησαν βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο για την Ορθοδοξία. Τρίτον όταν με το Νόμο για τον «γάμο» των ομοφύλων σείεται συνθέμελα η ελληνορθόδοξη παράδοση και κοινωνία και η Ιερά Κοινότητα εκδίδει αυστηρή ανακοίνωση σε βάρος της Κυβέρνησης, δεν μπορεί να δεχθεί τον αρχιτέκτονα αυτού του ανοσιουργήματος και όλων όσα ακολουθούν ως να μη συνέβη τίποτε. Με την ενέργειά τους αυτή οι ηγούμενοι των Μονών είναι υπεύθυνοι για τις αντιδράσεις που προκάλεσαν, για τον σκανδαλισμό των πιστών και για την απαράσκεια αυτών προς το Άγιον Όρος, το οποίο στο διάβα των αιώνων θεωρείτο η κιβωτός, που φύλασσε αλώβητα τα ζώπυρα του Έθνους, την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.-