Μεγάλη η ιστορική ευθύνη
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Μεγάλη είναι η ιστορική ευθύνη όλων όσοι διαβλέπουν ότι εκλογές και τυχόν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει τη χώρα σε περίοδο οικονομικής αστάθειας, επιχειρηματικής αβεβαιότητας και κοινωνικής ανασφάλειας. Αν συνειδητοποιήσουν την ευθύνη αυτή, υπάρχει η ελπίδα να αρθούν στο ύψος της κρισιμότητας των περιστάσεων, να απαλλαγούν από προσωπικές επιδιώξεις, να συντονίσουν τις προσπάθειές τους και να αποφύγουν τα λάθη.
Στην περίσταση ο λαϊκισμός, το θράσος, η λασπολογία και η δημαγωγία μοιάζουν ακατανίκητοι. Δεν είναι. Αρκεί ο λαός να τεθεί σωστά ενώπιον των ευθυνών του και να είναι πειστικές οι απαντήσεις στα διλήμματα που του τίθενται. Ο λαός φαίνεται να αποδέχεται τα ψέματα και να αρέσκεται να του χαϊδεύουν τα αυτιά. Είναι αυτό που ο Διονύσιος Σολωμός επιγραμματικά έγραψε προς τους Επτανησίους: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε». Στον λαό ρίπτεται και συνταγματικά η ευθύνη για το μέλλον του τόπου, αλλά ουσιαστικά η ευθύνη είναι των ταγών του, που έχουν αδυναμία να τον πείσουν για το σωστό.
Υποστηρίζεται ότι η ιστορία αποδεικνύει πως ο λαός εύκολα μετατρέπεται σε όχλο, στον οποίο δεν λειτουργεί η λογική και η ευθύνη, αλλά το ένστικτο και ο ανεξέλεγκτος παρορμητισμός και έτσι άγεται και φέρεται από τους επιτήδειους. Αλλά ο λαός μετατρέπεται σε όχλο, σε μάζα, όταν αφήνεται στην αμάθεια, στη μαλθακότητα και στην παραζάλη και δεν επιδιώκεται ο κάθε πολίτης να αποκτήσει επίγνωση της ευθύνης του στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η κυβέρνηση και όσοι βουλευτές στηρίζουν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή δείχνουν να μειονεκτούν στην αντιπαράθεση τους με τους λαϊκιστές. Η λογική είναι δύσκολο να αντιπαλαίσει με το ψέμα και τη λάσπη. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει μονίμως παθητικά να αντιδρούν και συνεχώς να απολογούνται. Αντίθετα, πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να περάσουν στην επιθετική επιχειρηματολογία και να φέρουν σε θέση άμυνας τους λαϊκιστές. Οι πρωτοβουλίες αυτές βεβαίως απαιτούν ανεπίληπτο ήθος και «αυστηρή προσκόλληση στη μέθοδο και στην πειθαρχία», όπως θα συνιστούσε ο Σουν Τζου.
Δεν είναι λ.χ. δυνατό η τρομοκράτηση των βουλευτών από τους δημαγωγούς να θεωρείται μέσα στους κανόνες της δημοκρατίας και όταν οι αντίπαλοί τους καλούν τους βουλευτές να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αυτό να χαρακτηρίζεται από τους ίδιους ως «επιχείρηση αποστασίας και εξαγοράς ψήφων». Δεν είναι δυνατό οι δημαγωγοί να θεωρούν φυσικό να επισημαίνουν ότι συνέχιση της ζωής της κυβέρνησης σημαίνει περαιτέρω μέτρα σε βάρος των πολιτών και όταν οι αντίπαλοί τους παρουσιάζουν τα σοβαρά προβλήματα που θα προκύψουν στη χώρα από την εφαρμογή του προγράμματος τους αυτό να το θεωρούν κινδυνολογία… Επί τέλους κάποιος πρέπει να μιλήσει με τρόπο που να κάνει το λαό να σκεφθεί πριν αποφασίσει για το μέλλον του.-