Η συνδικαλιστική κουλτούρα της κυβέρνησης
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η από την κυβέρνηση αντιμετώπιση των κρισίμων θεμάτων, που η χώρα αντιμετωπίζει, επηρεάζεται από τη συνδικαλιστική κουλτούρα των στελεχών της. Πολλά χρόνια αυτά ασκούσαν εξουσία στον συνδικαλισμό και τους έχουν εμπεδωθεί εμμονές, τις συνέπειες των οποίων πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες και θα τις πληρώνουμε για πάρα πολλά χρόνια ακόμη.
Μια από τις εμμονές τους είναι το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής. Στο συνδικαλισμό φαίνεται λογικό η διοίκησή του να είναι αντιπροσωπευτική όσων ψήφισαν. Όμως και εκεί η εμπειρία της απλής αναλογικής είναι αρνητική. Μπορεί επί μήνες και χρόνια οι διοικήσεις να είναι ακέφαλες, επειδή οι επιμέρους παρατάξεις δεν συμφωνούν για τις θέσεις του προεδρείου… Μπρος στην καρέκλα πάνε πίσω τα συμφέροντα των εργαζομένων, που ανέθεσαν στους συνδικαλιστές, όσοι τους ανέθεσαν γιατί ελάχιστοι πια τους εμπιστεύονται, τις ευθύνες για τις τύχες τους.
Στο θεσμικό λειτουργικό επίπεδο των δευτεροβάθμιων και των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων οι συνθήκες είναι σκανδαλωδώς ευνοϊκές για τους διοικούντες αυτές. Πρώτον δεν πηγαίνουν στη δουλειά τους. Ο μισθός τους βεβαίως τρέχει κανονικά από την εργοδοσία και από το κράτος, εναντίον των συμφερόντων του οποίου τις περισσότερες φορές ενεργούν. Δεύτερον λόγω των πλεονεκτημάτων των θέσεων τους συνήθως καταντούν επαγγελματίες εργατοπατέρες. Μπορεί να φτάσουν έως τη σύνταξη ως συνδικαλιστές, που έχουν εν τω μεταξύ ξεχάσει τον τρόπο της εργασίας τους και έχουν αποκοπεί από τα μέλη τους… Και τρίτον επειδή, λόγω της απλής αναλογικής, μονίμως οι ίδιοι, με μικρές παραλλαγές, εναλλάσσονται στις τριτοβάθμιες οργανώσεις, εκεί οι θέσεις των υπαλλήλων μοιράζονται ανάλογα με τις ψήφους της κάθε παράταξης…
Με την απλή αναλογική στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό όλα είναι τελματωμένα και όλα σε παρακμή. Στην περίοδο της κρίσης, που περνάμε, μόνο οι συνδικαλιστές περνούν καλά…Η αξιοπιστία τους όμως είναι στο ναδίρ, λόγω του κοντόφθαλμου της αντιμετώπισης των εργασιακών ζητημάτων. Δίχως μελέτη, χωρίς προτάσεις, χωρίς προοπτική.
Σε αυτό το τέλμα του συνδικαλισμού επιδιώκει να οδηγήσει τη χώρα η κυβέρνηση. Και στον συνδικαλισμό το κακό περιορίζεται στους ατυχείς εργαζόμενους. Στην πολιτική αφορά όλους τους Έλληνες. Η χώρα με τις εκλογές πρέπει να κυβερνηθεί και αυτό δεν γίνεται με την απλή αναλογική. Υπουργεία πολύ περισσότερα θα υπάρχουνε, πολύ μεγαλύτερος αριθμός ημετέρων θα βολεφτεί, αλλά της χώρας θα επιταχυνθεί ο κατήφορος…
Ας θυμηθούμε την απλή αναλογική στην Ιταλία. Τα κλασσικά τρία Κόμματα πώς καταντήσανε με το επί δεκαετίες μοίρασμα της εξουσίας, δια του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής. Ανώτατα στελέχη του ενός είχαν συνεργασία με τη μαφία, του άλλου ο ηγέτης πέθανε στο εξωτερικό κυνηγημένος για διαφθορά και του τρίτου σάπισε η αριστερή κουλτούρα… Και τα τρία πεθάνανε καταφρονεμένα για να κυβερνήσουν, παλιότερα ο Μπερλουσκόνι και τώρα να είναι επί θύραις ο κωμικός ηθοποιός Πέπε Γκρίλο… Και η Ιταλία στον γκρεμό…-