Πρώτα η Παιδεία!
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ακούγεται παράταιρο τις ημέρες αυτές να μιλάει κανείς για την Παιδεία και μάλιστα να Την προτάσσει των άλλων πολλών και ακανθωδών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας. Ναι, υποστηρίζω πως η Παιδεία κι επομένως η εκπαίδευση, ως ανάπτυξη των σωματικών, διανοητικών και, κυρίως, των ηθικών δυνάμεων του παιδιού και του εφήβου πρέπει πάντοτε να έχουν προτεραιότητα, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Την άποψή μου τη στηρίζω στο ότι η Παιδεία αποτελεί εθνική επένδυση, που αν υπάρξει σωστή αξιοποίησή της, τότε μπορεί να καταστεί εξαιρετικά αποδοτική για το Έθνος. Επένδυση που δεν είναι υλική, αλλά πνευματική και ενώ δεν κοστίζει τίποτε δίνει Ζωή. Αν υποτιμηθεί τότε η όποια οικονομική ανάκαμψη θα είναι επιφανειακή και προσωρινή. Πάλι θα πάθουμε τα ίδια και χειρότερα. Και τα χειρότερα είναι να χάσουμε την ψυχή μας.
Αντιλαμβάνομαι ότι στο Υπουργείο Παιδείας υπάρχουν προς επίλυση πρακτικά ζητήματα, όπως η εφεδρεία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, οι σχέσεις με τους Πρυτάνεις και άλλα. Όλα αυτά είναι της καθημερινότητας και τέτοιας φύσεως ζητήματα ουδέποτε θα εκλείψουν. Ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Α. Λοβέρδος προέρχεται από την ακαδημαϊκή κοινότητα και γνωρίζει, πρέπει να γνωρίζει, ότι υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα όχι μόνο στο πώς διδάσκεται το κάθε μάθημα -αυτό εναπόκειται στον επαγγελματισμό, στο μεράκι και στις ικανότητες του διδάσκοντος – και έχει τη σημασία του, αλλά κυρίως στο περιεχόμενό του, στην ουσία της εκπαίδευσης.
Ο κ. Λοβέρδος, ως μέλος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του για τη μεγάλη ευθύνη που έχει το Κόμμα του στην κατάσταση της εκπαίδευσης στον τόπο μας. Και επειδή «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψης» είναι χαρακτηριστικό το ότι το Υπουργείο του από «Εθνικής Παιδείας» έγινε σκέτο «Παιδείας». Η αλλαγή της ονομασίας και ό, τι συνέβη στην εκπαίδευση είναι το αποτέλεσμα του αλήστου μνήμης Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, το οποίο επί είκοσι χρόνια δούλεψε συστηματικά στην ιδεολογία της μετανεωτερικότητας και της παγκοσμιοποίησης σε όλους τους τομείς, αλλά κυρίως στους πιο ευαίσθητους για την ταυτότητα των Ελλήνων: Θρησκευτικά, Ιστορία, Αναγνώσματα.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της διάβρωσης που υπέστη η Παιδεία μας είναι στο Αρσάκειο του Ψυχικού, σε ένα δηλαδή από τα εκπαιδευτήρια που πιστεύεται ότι κρατάνε ακόμα την Παράδοση του Γένους, στην Γ’ Τάξη του Δημοτικού η τελική εορτή να έχει ως θέμα «τα παιδικά δικαιώματα». Η όλη εκδήλωση δεν είχε σχεδόν τίποτε το ελληνικό. Η παγκοσμιοποίηση σε πλήρη ανάπτυξη. Μπορούσε η ίδια εορτή κάλλιστα να γίνει σε ένα Δημοτικό της Ονδούρας ή της Ιρλανδίας. Επίσης η περιορισμένη δυνατότητα κατανόησης από τα 9χρονα παιδιά των νοημάτων που ετέθησαν μπορεί να τα οδηγήσει, λόγω ηλικιακής ανωριμότητας, σε λανθασμένα συμπεράσματα, σε βάρος της ηρεμίας της οικογένειας. Κι όμως η διευθύντρια και οι δασκάλες ένοιωθαν πολύ υπερήφανες για το επίτευγμά τους!.-
